Η προσπάθεια ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 από τον Αχιλλέα Μακρή με την δημιουργία γηπέδων (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, τένις), την φωταγώγησή τους, αλλά και με τις δενδροφυτεύεις εντός και εκτός της κοινότητας. Το 2011, με την δυναμική των κατοίκων του χωριού αλλά και του Μορφωτικού Συλλόγου Πηνειάδας, αποφασίστηκε να αναμορφωθούν, να αξιοποιηθούν και να αναδειχτούν πλήρως οι υπόλοιπες εκτάσεις περιμετρικά του χωριού που παρέμεναν σε αδράνεια και μαρασμό. Ο Δήμος Φαρκαδόνας στάθηκε αρωγός στην κίνηση των πολιτών.   

Η φυσική ομορφιά των συγκεκριμένων χώρων, μέσα από τον προσεκτικό σχεδιασμό αλλά και τις προοπτικές που ανοίγει η φροντίδα των κατοίκων, απέκτησε μια νέα διάσταση που ήταν κρυμμένη κάτω από την εγκατάλειψη και πήρε την μορφή α) χώρων αναψυχής, κήπων και περιπάτων β) αύξηση εκτάσεων βόσκησης για την κτηνοτροφία της περιοχής και γ) τακτοποίηση των αγροτικών μηχανημάτων και την ανάκτηση κενών χώρων. Έχουν φυτευτεί άνω των 2200 δέντρων και πολυετών  φυτών σε όλα τα σημεία του χωριού. Τα είδη ξεπερνούν τα 30 και η έκταση των αναπλάσεων υπερβαίνει τα 300 στρεμμάτων. Με τις παρεμβάσεις μας, η αγάπη για το περιβάλλον δεν παρέμεινε ένα ασαφές ιδεώδες αλλά μετουσιώθηκε σε τόπους ηρεμίας, ανάπαυσης και φυσικού κάλους. Ο ίδιος ο Φρόυντ μας θυμίζει ότι η «καθαριότητα και η τάξη είναι προϋποθέσεις πολιτισμού».

 

 

 

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΟΧΘΗ ΠΗΝΕΙΟΥ (1000 μέτρα)

«το γήπεδο με τα πλατάνια και οι λεύκες»  

                   
Ο Πηνειός ποταμός παρέμεινε το επίκεντρο των αναπλάσεων. Οι αυξομειώσεις της στάθμης του ποταμού αποδεικνύουν την δυναμική του. Τον χειμώνα «φουσκωμένος» μάς υπενθυμίζει ότι ο σεβασμός του οφείλεται. Το καλοκαίρι, που ο όγκος του νερού πέφτει, μάς επιτρέπει να τον εξερευνήσουμε, να κολυμπήσουμε, να ψαρέψουμε, και για τους πιο τυχερούς, να κάνουν μια υπέροχη ποταμίσια βαρκάδα διασχίζοντας τους μαιάνδρους του, ακούγοντας τα πουλιά που κατοικούν τα δέντρα των όχθεων, τους βατράχους να μεταβιβάζουν στο νερό τον παλμό τους, τα τζιτζίκια να μας θυμίζουν την εποχή, τα αθώα νερόφιδα να κρύβονται μόλις καταλάβουν ότι τα παρακολουθούμε. Ο υγρότοπος του ποταμού είναι σημείο αναπαραγωγής και τροφοληψίας ενδημικών καθώς και μεταναστευτικών υδρόβιων πουλιών. 

Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος με τα εκατέρωθεν πλατάνια και τις λεύκες δημιουργούν μια πανέμορφη διαδρομή με σκιά που ενώνει το χωριό με την γέφυρα του ποταμού.  Το φθινόπωρο, τα πεσμένα φύλλα δίνουν μια μοναδική αίσθηση κίτρινου και γκρι, ένα «σεντόνι» από φύλλα που μας προετοιμάζει για τον χειμωνιάτικο ύπνο της φύσης. Η Άνοιξη καταπράσινη, το Καλοκαίρι δροσερό κάτω από τα τεράστια δέντρα. Δίπλα στο ποτάμι, βρίσκονται τα γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και τένις.  Το κουρεμένο χορτάρι και η σκιά, γίνονται ιδανικά μέρη για αθλοπαιδιές και ανάπαυση. Υπάρχει πόσιμο νερό και παγκάκια. Τα αυτοκίνητα και τα τροχόσπιτα έχουν άνεση να σταθμεύσουν κάτω από τα δέντρα.

«Το τρίγωνο με τις καρυδιές»

Ακριβώς δίπλα από το γήπεδο, ένα μεγάλο «τρίγωνο από καρυδιές», 30 στον αριθμό, μας θυμίζει ότι η γεωμετρία μπορεί να συναντήσει την φύση, και αν είμαστε επαρκώς περιποιητικοί, οι καρποί τους να μας δώσουν μια «ποταμίσια καρυδόπιτα»! 

«Το μικρό δάσος με τις φτελιές»

Το 2015 τα μηχανήματα απομάκρυναν προσεκτικά τις λυγαριές και τους βάτους με αποτέλεσμα να αναδειχτεί ένα κρυμμένο δάσος από διάσπαρτα «καραγάτσια» (τοπική ονομασία του δέντρου «φτελιάς»). Ο φτελιάς είναι είδος προς εξαφάνιση και ελάχιστα δάση παραμένουν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Το μικρό «δάσος με τις φτελιές» βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το «τρίγωνο με τις καρυδιές». Στο σημείο αυτό, η όχθη του Πηνειού γίνεται ομαλή και μια βάρκα είναι εύκολο να καθελκυστεί για μια βόλτα. 

 

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟ (1000 μέτρα)

«Ο δρόμος με τις βελανιδιές»

Στην δυτική είσοδο, δεξιά και αριστερά του δρόμου που οδηγεί στο χωριό, έχουν φυτευτεί 150 αειθαλείς και φυλλοβόλες βελανιδιές (συγγενή δέντρα με τα τοπικά πουρνάρια). Έχει ληφθεί μέριμνα για ατομική περίφραξη και στάγδην πότισμα με λάστιχο σε κάθε δέντρο από το δίκτυο της κοινότητας.  Στόχος είναι, στην πλήρη ανάπτυξη των δέντρων, μια αλέα που θα σκεπάζει όλη την είσοδο που οδηγεί στο χωριό και δεν υπάρχει ανάλογη στη Ελλάδα. 

 

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ (500 μέτρα)

«τα πεύκα, τα κυπαρίσσια και τα οπωροφόρα»

Κρυμμένα στην βορινή πλευρά του χωριού όπου περνά το διεθνής δρόμος, βρίσκονται 30 οπωροφόρα, 30 κυπαρίσσια και 70 πεύκα. Τα δέντρα φυτεύτηκαν ώστε η ξερή και άνυδρη έκταση 20 στρεμμάτων να γίνει ένας όμορφος περίπατος από κερασιές, βερικοκιές και δαμασκηνιές, πεύκα και κυπαρίσσια. Το σημείο είναι ορατό από τα διερχόμενα αυτοκίνητα που διεθνούς δρόμου.

 

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ (500 μέτρα)

«Κεντρικός δρόμος»

Ο κεντρικός δρόμος του χωριού είναι κατάφυτος από πλατάνια και διάφορα είδη κωνοφόρων. Οι κάτοικοι, και όχι μόνο, μπορούν να ξεκουραστούν στα 4 μαγαζιά που βρίσκονται κατά μήκος της διαδρομής, να επισκεφτούν την Εκκλησία, θα δουν το Σχολείο και το «Κονάκι». Οι περιποιημένοι δρόμοι στα σοκάκια, η τακτοποίηση των μηχανημάτων, δημιουργούν μια αίσθηση πολιτισμού που σήμερα εκλείπει από την χώρα μας.  Τα εγκαταλελειμμένα παλιά σπίτια μας συνδέουν με το παρελθόν της περιοχής. 

«Γεωμετρικός κήπος με τα κυπαρίσσια»

Ο γεωμετρικός κήπος με τα κυπαρίσσια είναι το κόσμημα του χωριού. Το 2011, ανατολικά της κοινότητας και σε μια έκταση 5 στρεμμάτων, σχεδιάσαμε και δημιουργήσαμε τον δικό μας ζωντανό έργο τέχνης. Τα 119 κυπαρίσσια, οι 10 ελιές και τα 80 αμπέλια, τοποθετούνται σε παραλληλόγραμμους και κυκλικούς σχηματισμούς. Είναι ο μοναδικός κυπαρισσώνας αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Η αυστηρή σειρά των δέντρων δημιουργεί ταυτόχρονα την αίσθηση της ασφάλειας και του δέους. Της ασφάλειας, γιατί το ανθρώπινο χέρι ορίζει τις αναλογίες, τις αποστάσεις, χαράζει τις γραμμές, και του δέους, γιατί το ύψος που αποκτούν τα κυπαρίσσια με την πάροδο του χρόνου, μάς υπενθυμίζουν το «μέγεθος» του ανθρώπου εν σχέση με την φύση. Ο κύκλος με τις ελιές είναι ο κύκλος της ζωής. Τα αμπέλια που απλώθηκαν πάνω στον χαμηλό φράχτη, σαν χορευτές ακουμπούν τους ώμους στον ρυθμό του σταφυλιού. Ένας περίπατος μέσα στον γεωμετρικό κήπο είναι αρκετός για να σας συνεπάρει η ευλογία της φύσης όταν «παντρεύεται» με την ανθρώπινη πνευματικότητα.

 
«Είκοσι εννιά πλατάνια»

Δίπλα στον «γεωμετρικό κήπο με τα κυπαρίσσια» φυτέψαμε 29 πλατάνια. Τόσα χώρεσαν και έτσι βρέθηκε το όνομα της τοποθεσίας!

«Σχολείο, παιδική χαρά, κοιμητήριο, δυτική είσοδος»

Τίποτα δεν έμεινε στην τύχη του. Από την πρώτη κοινωνικοποίηση, το σχολείο,  ως την «τελευταία κατοικία», ο σεβασμός ήταν το κλειδί της προσπάθειας. 

 

Το αποτέλεσμα ήδη άρχισε να αποδίδει τους αισθητικούς αλλά και αληθινούς καρπούς. Τα σημεία έγιναν τόποι περιπάτων και τα αμύητα μάτια αρχίζουν να κατανοούν την αξία της ομορφιάς.