Eπίμετρο  Συγγραφέας

 

10/06/2012

 

" Ο πρωταγωνιστής «Βερλαίν» θέλει να τρέξει αλλά δεν μπορεί. «Όταν είχα τα δύο μου πόδια δεν έκανα ούτε βήμα και τώρα θέλω να ανέβω σε κορφές και να περπατήσω σε λιβάδια. Αν μου έκοβαν τα χέρια θα έγραφα υπέροχα ποιήματα. Αν ήμουν τυφλός θα ζωγράφιζα χρώματα» μας λέει. Ο σωματικός, ο ψυχικός, ο πνευματικός πόνος, μήπως δεν είναι μόνο μια δυσάρεστη (προσωρινή ή μόνιμη) κατάσταση αλλά μια νέα κίνηση για την κατάκτηση της ζωής;

 

Με αφορμή τις γεμάτες συναισθήματα επιστολές του ποιητή Αρθούρου Ρεμπώ προς την μητέρα του Βιταλί Κυίφ και την αδερφή του Ισαβέλλα (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2008, Αρθούρος Ρεμπώ, ΤΟ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ ποιήματα και επιστολές, εισαγωγή-μετάφραση Στρατής Πασχάλης) καθώς και το τραγικό του τέλος, αναζητείται -μέσα από την αληθοφάνεια της διήγησης- η ποιητικότητα της ζωής μας από την τραγική μοίρα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν΄ ανακύψει και να την αλλάξει με μιάς.

Ένας λογιστής, ο «Βερλαίν», χαμένος στις ασήμαντες ανέσεις του μικρού του κόσμου, ανακαλύπτει την συμπαράσταση, την αγάπη, τη σύντροφό του, τη δύναμη που κρυβόταν κάτω από την ήσυχη και ταχτοποιημένη του ζωή και φανερώθηκε εκεί που δεν το περίμενε. Η γυναίκα του, η «Ματίντλ», θέλει να κάνουν το πρώτο τους ταξίδι μακριά από το μέρος που ζούνε, όχι για να ανακαλύψει καινούριους τόπους όπως συνηθίζεται, αλλά για «να μοιραστεί την άμαξα» με τον άνθρωπο που αγαπά. Ο κυρία «Μαζεράν» εμπνέει. Ο «ηθοποιός κύριος Μπαρντέ» δεν διαπιστώνει «εγώ είναι ένας άλλος» αλλά «εγώ είμαι εσύ» και παροτρύνει σε μια νέα ενδοσκόπηση του είναι. Η τελευταία στάση, η τελευταία κατοικία του ποιητή Αρθούρου Ρεμπώ -το κοιμητήριο της Σαρλβίλ-  θα είναι το ξεκίνημα για τον «Βερλαίν» και την «Ματίντλ» στην καινούρια τους ζωή.

 

Η οικουμενικότητα της σκέψης του Αρθούρου Ρεμπώ, εμφανίζεται στο θεατρικό παραθέτοντας αποσπάσματα ποιημάτων και ρήσεις της εργογραφίας του και μας υπενθυμίζει ότι η ποίηση δεν αποκόπτει την ζωή και την τέχνη, αλλά αντίθετα, τέμνονται από την αναγκαιότητα της συνύπαρξής τους. Με ποια εργαλεία γίνεται αυτή η σύζευξη ζωής και τέχνης; Με την αιχμηρότητα των λέξεων και των εννοιών τους, των νοημάτων τους, με τα λόγια των ηρώων.

 

Η ίδια η ποίηση δεν είναι μόνο μια παρηγοριά στις συμφορές που θα συμβούν με βεβαιότητα στον βραχύ μας βίο, αλλά μια σθεναρή στάση αισιοδοξίας του ανθρώπου απέναντι στο -αναπόδραστο- δύσκολο τέλος του. Όπως θα έλεγε ένας άλλος ποιητής της εποχής, ο Ιζιντόρ Ντυκάς -με τον οποίο πιθανά θα συμφωνούσε ο Ρεμπώ- «αντικαθιστώ την μελαγχολία με το θάρρος, τα παράπονα με το καθήκον, την αλαζονεία με την ταπεινοφροσύνη, την απελπισία με την ελπίδα, την κακία με το καλό». Ούτως ή άλλως, ο ίδιος ο Αρθούρος δήλωνε «….χαίρε καλοσύνη». Δεν βρίσκω σοβαρό λόγο να διαφωνήσω.​"