Η απελπισία γεννά παραφροσύνη. Ο πόλεμος στη Συρία και οι φανατικοί Ισλαμιστές δημιουργούν τα τεράστια προσφυγικά ρεύματα και καθημερινά γινόμαστε «τηλεοπτικοί αυτόπτες μάρτυρες» μιας ακόμα τραγωδίας. Δεν είναι του παρόντος να ψάξουμε και να δικάσουμε τους υπαίτιους. 

Οι πρόσφυγες, αφού περπάτησαν χιλιάδες χιλιόμετρα από της δικές τους εστίες και ξόδεψαν μια μικρή περιουσία, έφτασαν στα παράλια της Μικράς Ασίας. Οι φωστήρες που μας διοικούν, εντός και εκτός, θεωρούν ότι όσο πιο δύσκολο τους κάνουμε το ταξίδι τόσο τους αποτρέπουμε να το πραγματοποιήσουν. Οι πνιγμοί τούς διαψεύδουν, γιατί το όνειρο για την γη της Επαγγελίας που λέγεται Ευρώπη είναι πιο ισχυρό από την ίδια τη ζωή τους. Αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να ονειρεύονται με βαρύ τίμημα.   

Πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου στην κυριολεξία και τα περιθώρια που έχουμε δεν είναι πολλά. Ή τους βοηθάμε άμεσα ή τους αφήνουμε στο έλεος των στοιχείων της φύσης. Οι συνεχείς πνιγμοί στη θάλασσα, δίπλα στα δικά μας νησιά, δεν είναι είδηση πια, αλλά καθημερινότητα. Τα παιδιά που μαζεύουν οι αρχές και οι εθελοντές πνιγμένα στις ακτές δεν είναι είδηση αλλά καθημερινότητα. Τα πτώματα που επιπλέουν στη θάλασσα δεν είναι είδηση αλλά καθημερινότητα. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την ευθύνη που μου αναλογεί. Βλέπω στις ειδήσεις να κυριαρχούν τα δύο μεγάλα θέματα της επικαιρότητας, το προσφυγικό και τα ισοδύναμα. Εξισώσαμε τους φόρους που πληρώνουμε με την ανθρώπινη ζωή. Ή είμαστε εντελώς ηλίθιοι ή εντελώς ανάλγητοι. Και οι δύο περιπτώσεις είναι αξιοκατάκριτες. Φαίνεται ξεκάθαρα, από τις οικονομικές προτεραιότητες που θέτουμε αλλά και την εμπειρία που το επιβεβαιώνει, ότι τα ανθρωπιστικά μας αισθήματα είναι εξαιρετικά ρηχά και εκφράζονται στιγμιαία, κυρίως μπροστά στους δέκτες της τηλεόρασης . 

Έμαθα ότι Τούρκοι έρχονται ως το Ναύπλιο -φαντάζομαι και σε άλλα μέρη της παράκτιας Ελλάδας- και αγοράζουν βάρκες, πλοιάρια, φουσκωτά, ό,τι βρουν για να τα «κονομήσουν» από τον ανθρώπινο πόνο. Εμείς σαν καλοί έμποροι, ξεπουλάμε τη σαβούρα για να βγάλουμε το ποσοστό μας από αυτή την θρηνωδία. Δεν κάνω καταγγελία, μια οπτική παρουσιάζω απέναντι στην υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυά που χύνουμε περίλυποι πριν αλλάξουμε κανάλι ή πλευρό. Ευτυχώς, μερικοί άγνωστοι ήρωες δίνουν αγώνα ζωής για να σώσουν όσους σώζονται από τα κύματα που σιγά-σιγά αγριεύουν καθώς οδεύουμε προς τον χειμώνα.   

Πριν δύο μήνες, εκλέξαμε ξανά τον ίδιο πρωθυπουργό μετά από επτά μήνες διακυβέρνησης. Άρα αυτόν θέλουμε. Όμως φαίνεται να θέλουμε και ηγέτη. Ο πρωθυπουργός συνομιλεί συνεχώς με τους Ευρωπαίους περιμένοντας την έγκριση των κονδυλίων. Λέγεται ότι περιμένουμε «6000 ευρώ το κεφάλι» για να απαλύνουμε τον πόνο τους. Όμως Κύριε Τσίπρα, πρέπει να τους σώσουμε πρώτα και μετά να δούμε τα κονδύλια.

Στο προκείμενο: ο Ερντογάν πριν μια βδομάδα πήρε 49% και είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Οι διμερείς σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία δεν απαγορεύονται. Αν ο κύριος Τσίπρας θέλει να γίνει ηγέτης, ας προτείνει στον Ερντογάν να πηγαίνουν τα καράβια μας να τους παίρνουν από τις ακτές της Τουρκίας. Για δύο μίλια πνίγονται ψυχές, κύριοι της κυβέρνησης. Αν δεν δράσουμε τώρα πότε θα δράσουμε, όταν δεν θα έχουμε χώρο στα νεκροταφεία; 

Αν δεχτεί ο Τούρκος ομόλογος, θα σταματήσουν οι πνιγμοί των απελπισμένων. Θα τους φέρουμε στην Ελλάδα με ασφάλεια και από εκεί θα πάρουν τον δρόμο τους. Οι Ευρωπαίοι να είστε σίγουροι ότι θα κλείσουν το στόμα τους. Εκτός αν μας απειλήσουν ότι δεν ήταν σωστό! Τότε ναι, ας φύγουμε από μια Ευρώπη που θέλει τη Μεσόγειο μια θάλασσα θανάτου. 

Αν ο Ερντογάν δεν δεχτεί, ο πρωθυπουργός μας θα πει με περηφάνια σε όλο τον κόσμο ότι κατέβαλε κάθε προσπάθεια. Όλοι θα του σταθούμε. Ίσως να μην ξέρω καλά τους συσχετισμούς δυνάμεων και τους λεπτούς κανόνες της εξωτερικής πολιτικής, ξέρω όμως πολύ καλά σε ποιες περιπτώσεις ο ανθρωπισμός είναι πάνω από την εξωτερική, την εσωτερική, από κάθε πολιτική. 
Δύο μίλια από τη γη της Επαγγελίας είμαστε για τους πρόσφυγες. Οφείλουμε να κάνουμε απόβαση ανθρωπιάς. Αν ο Ερντογάν είναι και αυτός ηγέτης, όπως λέει, θα δεχτεί. Δύο μίλια μακριά είναι η ανθρωπιά.