Ένας γνωστός μου, φανατικός δεξιός, κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα δεινά του τόπου. Έλεγε ότι μέσα σε 7 μήνες διέλυσε τη χώρα, έκλεισε τις τράπεζες, αύξησε την ανεργία, έφερε μνημόνια που θα πληρώσουμε όλοι μαζί. Του απαντούσα ότι είναι άδικο να τα φορτώνει μόνο σε ένα κόμμα και ότι θα έπρεπε να αναγνωρίσει τα τεράστια λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Εκεί φούντωνε ακόμα περισσότερο. Έλα όμως που για κακή του τύχη στο διπλανό τραπέζι εμφανίστηκε ένας πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Του λέω όρμα και πες του τα να ξεθυμάνεις. Σιγή ιχθύος ο δικός σου.

Σκέφτομαι: άραγε τόση δύναμη τους παραχωρεί η ψήφος μας, που δεν έχουμε το θάρρος να τους πούμε μια ανθρώπινη κουβέντα; Λέγεται ότι το τελευταίο καταφύγιο των πολιτικώς ανίσχυρων είναι το δικαίωμα ψήφου. Τους εξουσιοδοτούμε δηλαδή για να σιωπούμε μετά. Ο γνωστός μου είναι μια ακόμα περίπτωση Έλληνα που βρίσκεται σε παράκρουση από τα φορολογικά μέτρα που έρχονται αλλά και μια ακόμα περίπτωση επιλεκτικής μνήμης. Όταν η πίεση της καθημερινότητας αυξηθεί και η ιδεολογία μας μάς ντοπάρει, είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να παραλογιστούμε.

Για τους πολίτες τα είπαμε. Πάμε στο παραλογισμό των κομμάτων.

ΣΥΡΙΖΑ: «Εμείς για αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει» λέει το λαϊκό άσμα. Πριν λίγα χρόνια αγκομαχούσε να μπει στη Βουλή και τώρα κυβερνάει. Πώς έγινε αυτό; Πρώτα από όλα, όλοι έχουμε το δικαίωμα στο όνειρο. Μάλιστα μερικές φορές τα όνειρα, αν τα πιστεύεις πολύ, τα πιστεύουν και οι άλλοι και σε ψηφίζουν. Όμως το όνειρο του Ιανουαρίου δεν το είδαν έτσι και οι Ευρωπαίοι. Σε μερικούς μήνες μετατράπηκε σε εφιάλτη και πριν πάθουμε λάστιχο και μείνουμε οριστικά εκτός ευρωπαϊκού δρόμου, βρέθηκε ένα νέο δάνειο-μνημόνιο που προσωρινά αναπτέρωσε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο.

ΝΔ: «Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία». Χθες κυβέρνηση, σήμερα αντιπολίτευση. Όλα ρευστά σε αυτή τη ζωή. Ακούς ένα παλιόπαιδο από το πουθενά να μας αφαιρέσει τα ιερά και όσια της εξουσίας! Το στηρίξαμε για λίγο το παιδί αλλά φτάνει. Έχει ο καιρός γυρίσματα, έχουμε και νέο αρχηγό να εκλέξουμε. Δεν ανησυχώ όμως. Θα τον βρούμε τον δρόμο μας. Ειδικά αν ο νέος αποτύχει, θα μας βοηθήσει ιδιαίτερα. Απλά δεν ξέρουμε πότε. Γενικά, πάλι καλά είμαστε.

ΠΑΣΟΚ: «Σε τούτο το παλιόσπιτο σε τούτο το ρημάδι» εμείς μεγαλώσαμε και δεν θέλουμε να φύγουμε, γιατί ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια και το αγαπάμε. Η σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης είναι φιλελεύθερη και αυτοί δεν το πήραν χαμπάρι. Το κόμμα μοιάζει με τον Έλληνα βασιλιά που τον αποζημίωσε το κράτος για την προσφορά του στην εθνική παλιγγενεσία και έρχεται να μας ζαλίζει κάθε τόσο. Αυτοπροσδιορίζεται ως η μόνη προστάτιδα της δημοκρατίας (εξού και το συνταγματικό τόξο-βέλος-ακόντιο) και πνέει τα λοίσθια, αφού οι φανατικοί υπερήλικες ψηφοφόροι σιγά-σιγά πεθαίνουν και μετά τον θάνατο δεν έχουν δικαίωμα ψήφου οι νεκροί. Όμως μεταθανάτια δημοκρατία δεν παίζει.

ΠΟΤΑΜΙ: «Με παρέσυρε το ρέμα» και ξανά Τσιτσάνης. Άλλη μια περίπτωση προσωποπαγούς κόμματος. Βρήκε τα στελέχη του στους τεχνοκράτες και θεώρησε ότι θα γίνει τσουνάμι. Οι σπουδαγμένοι που θα τα άλλαζαν όλα. Καλή σκέψη αλλά μιλάμε για τους Έλληνες που δεν γουστάρουν και πολύ τις αλλαγές. Μου θυμίζει τα κοκόρια το πρωί που μας παίρνουν τα αυτιά και μετά ησυχάζουν.

Κ.Κ.Ε: «Εγώ με την αξία μου και όχι με ξένες πλάτες». Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Το κεφάλαιο είναι κακό, ο εργάτης καλός. Μια μέρα των ημερών θα δικαιωθούμε και η κοινωνία της κομμουνιστικής αφθονίας θα μας χαρίσει τον επίγειο παράδεισο. Εμπρός στους δρόμους να διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Τώρα αν θα το βρούμε, άλλου παπά-Μαρξ ευαγγέλιο.

ΑΝ.ΕΛ: «Θα ‘μαι καλό παιδί, άριστος μαθητής αρκεί με τη βλακεία μου ν΄ αυτοσυγκρατηθείς». Θα είμαι και πατριώτης, θα είμαι και λαϊκιστής, λίγο τσαμπουκάς, λίγο skipper (πλοηγός σκάφων αναψυχής βρε), θα είμαι και της θρησκείας, θα συνεργαστώ με αριστερούς, όλο και κάποιος θα με ψηφίσει. Μέχρι σήμερα τα σπασμένα χεράκια των μικρών παιδιών συγκινούν τις φιλόστοργες ελληνίδες μάνες, έστω μερικές, ρε παιδί μου, όχι όλες, εντάξει. Και ένα υπουργείο είναι μια χαρά για να περνάω τα πρωινά μου ευχάριστα.

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: «Ένα κενό, ένα κενό που μεγαλώνει» λέει ο γνωστός αοιδός. «Μην βάζεις παιδί μου το χέρι στην πρίζα, θα σε χτυπήσει το ρεύμα της δημοκρατίας». «Όχι εγώ θα το βάλω, γιατί είμαι μάγκας». Και βρέθηκαν στη φυλακή από την ηλεκτροπληξία της δημοκρατίας και σταμάτησαν τα ντου. Ο νόμος είναι «πολύ σκληρός για να πεθαίνει» (κατά Μπρους Γουίλις το ανάγνωσμα). Ο νόμος πεθαίνει οριστικά όταν ανατραπεί το πολίτευμα. Είμαστε μακριά ακόμα. Φυσικά δεν παίρνω όρκο.

ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΝ: «Ασ’ τον τρελό στην τρέλα του». Ο βιοπαλαιστής της πολιτικής που μπήκε τελικά στη Βουλή. Θα αλλάζει, είπε, τους βουλευτές ανά εαρινό και χειμερινό εξάμηνο, ώστε να γνωρίσουν και αυτοί αν κάνουν καλό εσπρεσσάκι στο κυλικείο της βουλής, γιατί πολιτική δεν προλαβαίνουν να κάνουν. Όμως, μέσα στον πολιτικό παραλογισμό ο Βασίλης Λεβέντης είναι μια όαση παραφροσύνης.

​

​

Αχιλλέας Κούμπος